|
...
به این ترتیب بالاخره در 21 سالگی به دین مبین اسلام مشرف گشتم؛ سپاس بی پایان خداوند را!
من بلافاصله بعد از رمضان سال 2001 به دین اسلام گرویدم. رمضان فرصت زیبایی است و درطول آن حال و هوای روزه، خودداری از لذت های جسمی، برتری دادن به روح و روان بر جسم و بدن و اندیشیدن به انسان های کم نعمت تر از خویش جریان دارد.
این دقیقاً همان چیزی است که من درباره ی زندگی قبل از مسلمان شدنم حس می کنم، من پیش ترهم روزه می گرفتم و پیوسته می کوشیدم از خودم انسان بهتری بسازم. همواره برای یافتن آرامش دعا می کردم و به تجزیه و تحلیل موقعیتم در این زندگانی می پرداختم...
هنوز هم هیچ توضیح منطقی برای اینکه دقیقاً چرا بعد از رمضان و نه قبل یا در طول آن اسلام آوردم، ندارم. کل آن ماه را روزه گرفتم و سپس مسلمان شدم. گمان می کنم که احساس نیاز می کردم که خود را پالایش دهم؛ لازم بود آخرین گام را هم برای پذیرش تکامل بردارم.
محروم گشتن از آب و غذا یک چیزی است، اما محروم شدن از آگاهی از حقیقتی ساده، باور کنید، بسیار دشوارتر است.
همین است که هربار که روزه می گیریم، نباید به فکر این باشیم که کی زمان آن می رسد که اجازه ی خوردن و آشامیدن یافته و همه جور خوراکی های لذیذ را که زنان در منزل برای افطاری تدارک دیده اند بچشیم، بلکه همچنین باید به فکر همه ی مردمان دیگری که از این نعمت بی بهره اند باشیم.
نه تنها از نعمت غذا، بلکه موهبت مسلمان بودن، نعمت آنچنان نزدیک بودن به کمال و حقیقت. ما مسلمانان به راستی مورد رحم و لطف خداوند هستیم:
یک ماه در سال را روزه می گیریم تا خویش را انسان هایی بهتر بسازیم، اما بیش تر مردم جهان باید بخش بسیار بزرگ تری از زندگی شان را روزه گرفته و همچنان در جستجوی حقیقت در عطش بمانند.
والســلام.
منبع: http://www.islamreligion.com/articles/1195/
ترجمه: مسعود
سایت مهتـدین
Mohtadeen.Com |
