شماره مقاله :

بسم الله الرحمن الرحیم

ویژگی ‌های دین اسلام

کسانی که این دین را به طور عملی یافته اند و به آن اعتقاد دارند، نعمتی را که در آن به سر می ‌برند و این سایه‌ سار خنک را قدر می نهند. دلایل برتری این دین بسیار است از جمله ی آن ها:

1.      مسلمان فقط الله یکتا را می ‌پرستد و برای وی شریکی قرار نمی ‌دهد؛ پروردگاری که دارای نام ‌های نیک و صفات والا است.

مسلمان تنها به سوی او روی می آورد و بر پروردگار و خالق خویش اعتماد و توکل می‌ کند. یاری، پیروزی و تأیید را از وی خواهان است. او ایمان دارد که خالقش بر هر کاری تواناست و نیاز به همسر و فرزند ندارد. آسمان ‌ها و زمین را آفریده و خود زنده می ‌کند و می ‌میراند و آفریننده و روزی دهنده است. بنابراین از وی روزی می ‌خواهد؛ می ‌داند که وی شنوا و پاسخگو است پس از او می‌ طلبد و از او امید استجابت دارد. می‌ داند که توبه پذیر و آمرزنده است؛ پس به سوی او توبه می‌ کند و اگر دچار گناه یا کوتاهی در عبادتی شد از درگاهش طلب آمرزش و بخشش می ‌کند. می‌ داند که او دانا و آگاه و شاهد است که به نیت‌ های درونی بنده آگاه است. بنابراین از انجام گناه و ستم ورزیدن به خود یا دیگران شرم می ‌کند. زیرا الله را مطلع و شاهد بر خود می ‌بیند. می ‌داند که پروردگارش حکیم است و به نهان آگاه است؛ پس به او اعتماد نموده و به درستیِ انتخاب پروردگار و تقدیر وی اطمینان دارد و می ‌داند که خالقش به او ستم نورزیده و قضای الهی همیشه به سود اوست حتی اگر حکمتش را نداند.

2.      آثار عبادات اسلامی بر روان شخص مسلمان.

نماز رابطه ‌ای است میان بنده و خالقش که اگر با خشوع وارد آن شود احساس آرامش و اطمینان و آسایش می‌ کند، زیرا به پناهگاهی محکم که الله عزوجل است پناه آورده، به همین سبب، پیامبر اسلام، محمد صلی الله علیه وسلم ‌فرمودند: "ای بلال! ما را با آن – نماز – راحت کن"[1]. اگر از مساله ‌ای ناراحت می ‌شدند به نماز پناه می‌ بردند. هر کس دچار مصیبتی شود و نماز بخواند احساس می کند که با صبر و آرامش یاری شده است، زیرا او در نماز، سخن پروردگارش را می‌ خواند و تأثیر خواندن سخنان الله با سخنان مخلوقات قابل مقایسه نیست. اگر سخن برخی از روانپزشکان باعث آسایش و آرامش و کم شدن دردها می ‌شود، درباره‌ ی آفریدگار روانپزشکان چه باید گفت؟!!

اگر به زکات که یکی از ارکان اسلام است نگاهی بیندازیم، خواهیم دید که باعث پاک شدن درون شخص از بخل و حرص و طمع و عادت به کَرَم و بخشندگی و یاری رساندن به فقرا و نیازمندان می ‌شود. همینطور پاداش آن مانند دیگر عبادت‌ ها در روز قیامت به سود انسان است. اما با این وجود مانند مالیات‌ های بشری سنگین نیست بلکه از هر ۱۰۰۰ تنها ۲۵ آن به عنوان زکات پرداخت می‌ شود. مسلمان راستین این مقدار را مطیعانه می پردازد و از آن شانه خالی نمی ‌کند حتی اگر کسی او را مورد پیگرد قرار ندهد.

روزه، دست کشیدن از غذا و امور جنسی به نیت عبادت الله است که باعث همدردی با گرسنگان و محرومان و یادآوری نعمت‌ های خالق و اجر بی ‌حساب می ‌شود.

حج بیت الله که ابراهیم علیه السلام آن را بنا نموده، اجرای دستور الهی است و از سوی دیگر باعث آشنایی با دیگر مسلمانان جهان می ‌شود.

3.      اسلام به همه‌ ی نیکی ها دستور داده و از همه‌ ی بدی ‌ها باز داشته است.

این دین دستور به رعایت آداب و اخلاق نیکی مانند راستی، بردباری، عدم عجله، نرم ‌خویی، فروتنی، حیاء، وفای به عهد، وقار، مهربانی، عدالت، شجاعت، صبر، الفتف قناعت، پاکدامنی، نیکوکاری، آسان‌ گیری، امانت‌ داری، سپاس‌ گزاری در برابر نیکی، فرو بردن خشم، نیکی به والدین، به جا آوردن صله ‌ی رحم، یاری ستمدیدگان، نیکی به همسایگان، محافظت از اموال یتیمان و رسیدگی به آنان، مهربانی در حق کوچک ‌ترها، احترام گذاشتن به بزرگترها، نرمخویی با خدمتکاران، مهربانی با حیوانات، برداشتن آزار و اذیت از مسیر، گفتن سخن نیک، گذشت و بخشش در هنگام قدرت، خیرخواهی برای دیگر مسلمانان و برآورده کردن نیازهایشان، فرصت دادن به بدهکار، ایثار و همدردی، تبسم به روی مردم، عیادت بیمار، هدیه دادن، بزرگداشت مهمان، معاشرت نیک با همسر، تلاش در راه خانواده، افشای سلام، اجازه گرفتن پیش از وارد شدن به خانه‌ ها و... داده است.

اگرچه عده ای از غیر مسلمانان نیز برخی از این آداب را رعایت می ‌کنند اما این را به عنوان آداب عمومی انجام می ‌دهند نه به امید به دست آوردن پاداش الهی و خوشبختی در روز آخرت.

اگر به اموری که اسلام از آن نهی نموده نگاه کنیم خواهیم دید که به نفع فرد و جامعه است و به طور کلی تمام امور نهی شده به هدف حفظ رابطه‌ ی بنده با خالقش یا با انسان دیگری است. برای روشن شدن این مطلب چند مثال می‌ آوریم:

اسلام از شرک و پرستش غیر الله و عبادت هر چیزی جز او نهی کرده، زیرا عبادت غیر الله فرجامش بدبختی و نگونسازی است. از رفتن به نزد کاهنان و پیشگوها و باور کردن سخنان آنان باز داشته است. همچنین از سحر و جادو که باعث جدایی میان افراد یا وابسته کردن دو شخص به یکدیگر می‌ شود باز داشته است. از اعتقاد به تأثیر ستارگان در حوادث و زندگی مردم و ناسزا گفتن به زمانه را منع نموده، زیرا این الله است که زمانه را می‌ چرخاند و از نحس دانستن پدیده‌ ها نهی کرده است.

اسلام همچنین نسبت به باطل شدن اعمال به واسطه ‌ی ریا و خودنمایی و منت نهادن بر مردم، هشدار داده است. همچنین از خم شدن و سجده کردن به غیر الله و از نشست و برخاست با منافقان و فاسقان که به خو گرفتن با آنان منجر می‌ گردد، نهی نموده و از لعن و نفرین به یکدیگر بازداشته است.

از قضای حاجت کردن در آب راکد و قضای حاجت در راه مردم یا سایه ‌ای که مورد استفاده ‌ی آنان است و محل عبور آب و از رو کردن به قبله یا پشت کردن به آن در هنگام باز می دارد. و از اینکه مرد در هنگام ادرار، آلت خود را با دست راست بگیرد و از سلام کردن به کسی که درحال قضای حاجت است نهی می کند. از اینکه انسان پس از بیدار شدن از خواب و قبل از شستن دستانش را در آب فرو برد منع می کند.

از خواندن نماز نفل در هنگام طلوع خورشید یا هنگامی که آفتاب در وسط آسمان است و همچنین هنگام غروب باز می دارد، زیرا خورشید هنگام طلوع یا غروب، در میان شاخ‌ های شیطان طلوع و غروب می‌ کند.

از خواندن نماز در حضور غذا درحال گرسنگی و از نماز درحالی که قضای حاجت به وی فشار می ‌آورد منع می نماید، زیرا این ها باعث مشغول شدن فکر نمازگزار و عدم خشوع وی در نماز می‌ شود.

از بلند کردن صدا در نماز باز می دارد، زیرا باعث آزار مسلمانا ندیگر می ‌شود. از ادامه‌ ی نماز شب در صورت چرت زدن منع می کند و بیان می دارد که مطلوب این است بخوابد، سپس برای نماز بیدار شود. از نماز خواندن همه‌ ی شب نهی کرده به ویژه اگر پی در پی باشد.

همچنین از قطع کردن نماز به مجرد شک در وضو نهی کرده مگر درحالتی که صدایی بشنود یا بویی به مشامش برسد.

از خرید و فروش و اعلام گمشده در مساجد باز داشته زیرا مساجد محل عبادت و ذکر الله است و شایسته نیست مردم در آن به امور دنیوی مشغول گردند.

از دویدن برای حضور در نماز جماعت نهی کرده و بیان نموده که باید با آرامش و وقار به سوی نماز بیاید. از فخر فروشی و مباهات در تزیین مساجد و نقش و نگار آن به نحوی که باعث مشغول شدن نمازگزاران به آن شود، باز داشته است.

از وصل کردن دو روزه به هم بدون افطار، منع نموده و از این زن در حضور شوهرش بدون اجازه‌ ی وی روزه‌ ی نافله بگیرد نیز نهی کرده است.

از ساختن بنا بر قبور یا بلند ساختن آن، یا نشستن بر قبرها، راه رفتن بر آن ها، چراغانی کردن قبور، نوشتن بر آن، نبش قبرو مسجد قرار دادن آنها باز داشته است.

از نوحه‌ خوانی، دریدن لباس و پراکنده ساختن و کندن مو در هنگام مصیبت و اعلام وفات میت به شیوه‌ ی جاهلیت نهی نموده است، اما مجرد رساندن خبر وفات اشکالی ندارد.

همچنین از خوردن ربا و همه ‌ی انواع خرید و فروش‌ هایی که شامل فروش جنس ناشناخته و فریب باشد نهی می نماید. از فروش خون، خمر – شراب – ، خوک، بت و هر چیز حرام نهی کرده و پول فروش چیزهای حرام را حرام گردانده. از «نجش» نهی کرده و آن بالا بردن قیمت جنس توسط کسی است که قصد خرید آن را ندارد و هدفش تنها بالا بردن قیمتِ آن است؛ همان چیزی که در بسیاری از مزایده‌ ها رخ می ‌دهد. از پوشاندن عیب جنس در هنگام فروش و همچنین فروش چیزی که در تملک یا اختیار شخص نیست نهی نموده است. از به هم زدن خرید و فروش برادر مسلمان، فروش میوه‌ ی به ثمر نرسیده، کم کردن ترازو و پیمانه و احتکار را حرام دانسته است. شریک را از این نهی کرده که بدون اطلاع شریکِ خود سهم خودش را بفروشد. از خوردن اموال یتیمان، قمار، غصب کردن، گرفتن و دادن رشوه، غارتگری، خوردن اموال مردم به ناحق، یا امانت گرفتن آن به قصد از بین بردنش، ضایع کردن حق مردم، کتمان مال گم شده، انواع فریبکاری، گرفتن قرض به قصد پس ندادن، گرفتن مال مسلمان بدون رضایت او و پذیرش هدیه برای میانجیگری، باز داشته است.

اسلام ترک نکاح به هدف دوری از دنیا و از بین بردن میل جنسی را حرام دانسته و همچنین ازدواج یکجا با دو خواهر یا به همسری گرفتن یک زن همراه با عمه ‌اش یا یا خاله ‌اش را حرام دانسته تا باعث قطع روابط آنان نشود، از شغار نهی کرده است، شغار این است که شخصی به طرف مقابل بگوید: دختر یا خواهرت را به ازدواج من در بیاور تا من در مقابل دختر یا خواهرم را به ازدواجت در بیاورم که این کار ظلم در حق زنان است. از ازدواج متعه - ازدواج موقت- که ازدواجی است میان دو طرف با مدت زمان مشخص شده، نهی می نماید. از نزدیکی با همسر در پشت – محل دفع مدفوع – یا در هنگام حیض باز می دارد و باید پس از پاکی از حیض با همسرش نزدیکی کند. از خواستگاری بر خواستگاری کس دیگر نهی کرده مگر آنکه شخص اول از خواستگاری چشم پوشی کند یا آنکه به وی اجازه دهد. از به ازدواج درآوردن زن بیوه مگر به دستور وی و به ازدواج درآوردن دختر باکره مگر با اجازه‌ اش نهی کرده است. از کتمان جنین توسط زن مطلقه در شکمش، فاش کردن اسرار زناشویی توسط مرد یا زن، تخریب زن نزد شوهر و بازیچه قرار دادن طلاق منع می نماید. از اینکه زنی از مردی خواهان طلاق همسر یا رها کردن نامزدش شود نهی نموده. زنان را از خرج کردن اموال شوهر بدون اجازه‌ ی او یا سرباز زدن از اجابت درخواست همسرش برای همبستری نهی کرده که اگر بدون داشتن عذر امتناع کند ملائکه تا هنگام صبح او را نفرین می ‌کنند. همچنین از اینکه شخص با زن پدرش ازدواج کند یا با زنی که فرزند مرد دیگری را در شکم دارد ازدواج کرده و همبستری کند، نهی نموده. مرد را از این نهی کرده که بدون اجازه ‌ی همسرش، عزل کند؛ یعنی منی را در رحم او خالی نکند. او را از این بازداشته که بدون با خبر ساختن همسرش به طور ناگهانی از سفر برگردد یا بدون رضایت همسرش از مهریه‌ ی او بردارد یا برای آنکه همسرش بخشی از مهریه یا همه‌ ی آن را به او ببخشد وی را تحت فشار یا آزار و اذیت قرار دهد.

همچنین زنا را از خودنمایی نهی کرده و از زیاده ‌روی در ختنه‌ ی زنان که باعث ناقص شدن آلت تناسلی آنان شود. این را حرام دانسته که زن بدون اجازه‌ ی شوهرش کسی را به خانه‌ اش راه دهد، اما اگر شوهرش به او اجازه‌ ی کلی داده اشکالی ندارد که در صورت رعایت موارد شرعی کسی را به خانه ‌اش راه دهد. همچنین از جدا کردن فرزند از مادر، بی‌ غیرتی نسبت به ناموسش، نگاه کردن به زنان نامحرم و ادامه دادن نگاهی که در آغاز ناخواسته بوده منع نموده است.

اسلام خوردن گوشت حیوان مرده را حرام دانسته، فرقی نمی‌ کند که این حیوان خفه شده یا با استفاده از برق یا سقوط از بلندی کشته شده باشد. همچنین خوردن خون و گوشت خوک و آنچه به نام غیر الله ذبح شده یا گوشتی که در کنار بت ‌ها قربانی شده را نهی کرده است.

خوردن گوشت حیوانی که از نجاسات تغذیه می ‌کند و نوشیدن شیر آن، خوردن گوشت هر حیوان درنده (مانند شیر و ببر و پلنگ و گرگ و...) و هر پرنده‌ ی چنگال دار و الاغ اهلی را حرام دانسته. از کشتن همراه با زجر حیوانات نهی کرده مانند اینکه حیوان را به جایی ببندند و به سوی آن تیراندازی کنند یا آن را بدون آب و علوفه در جایی زندانی کند تا بمیرد و از کشتن حیوان با چنگ و دندان یا ذبح کردن آن در برابر حیوانی دیگر یا تیز کردن چاقو در برابر آن، باز داشته است.

لباس و آرایش:

از اسراف و زیاده ‌روی در خرید لباس و از استفاده‌ ی طلا برای مردان و بیرون آمدن در برابر مردم بدون لباس و بیرون بودن ران را برای مردان ممنوع داشته است.

از بلند بودن لباس و کشیدن آن بر زمین از روی تکبر و پوشیدن لباس شهرت نهی می کند.

از شهادت دروغین و تهمت زدن به زنان پاک دامن و بی‌ گناهان و تهمت بی ‌دلیل باز می دارد.

از طعنه، اشاره‌ ی چشم و ابرو و دادن القاب زشت، غیبت، سخن چینی، تمسخر مسلمانان، فخر فروشی به نسب، طعن دادن به نسب دیگران، فحش و ناسزاگویی و بی ‌بند و باری، بد دهانی را منع می کند و از سخن بد گفتن با صدای بلند را ناپسند می داند مگر برای کسی که مورد ستم قرار گرفته است.

از دروغ که بدترین آن دروغ گفتن درباره‌ ی خواب است، مانند کسی که به دروغ ادعا کند خوابی را دیده تا مقام و منزلت یا مالی به دست آورد یا کسانی را که با او دشمن هستند بترساند برحذر می دارد.

از اینکه انسان خود را پاک و بی گناه بداند، در گوشی حرف زدن دو نفر در جمع سه نفره که باعث ناراحتی نفر سوم می‌ شود و نفرین مؤمن و هرکس که مستحق لعنت نیست را منع می کند.

از بد گفتن به مردگان، درخواست مرگ از الله تعالی به سبب سختی‌ ها و مشکلات، دعای بد در حق خود، فرزندان، خدمتکاران یا اموال خود نهی می نماید.

خوردن غذا از جلو دیگران یا از وسط ظرف غذا را منع می کند، زیرا برکت در وسط آن نازل می ‌شود. نوشیدن از ظرف شکسته که ممکن است باعث زخمی شدن شخص شود، خوردن از سر ظرفی که در آن آب و غذا نگهداری می شود برحذر می دارد. از دمیدن در آب و خوردن درحالت خوابیده بر شکم نهی می کند. از حضور بر سر سفره‌ ای که در آن خمر نوشیده می ‌شود باز می دارد.

از کشتن به ناحق، کشتن فرزندان از ترس فقر و تنگدستی نهی می کند. از خودکشی، زنا، رابطه‌ ی جنسی با هم جنس، نوشیدن خمر و تهیه و حمل و نقل و خرید و فروش آن منع می نماید. از خشمگین ساختن الله برای به دست آوردن رضایت و خوشنودی مردم برحذر می دارد. از نهیب زدن به پدر و مادر و حتی گفتن «اف» به آن ‌ها نهی می کند. از نسبت دادن فرزند به کسی جز پدرش باز می دارد. از شکنجه کردن [انسان و حیوان] به واسطه‌ ی آتش و آتش زدن زندگان و مردگان نهی می کند. از تکه تکه کردن اجساد مردگان، یاری کردن باطل، همکاری در راه گناه، اطاعت از افراد دربرابر معصیت الله، قسم دروغ خوردن، گوش دادن به سخن دیگران مگر با اجازه‌ ی آن‌ ها، نگاه کردن به پوشیده‌ های مردم، ادعای چیزی که مال او نیست، تظاهر به آنچه که نیست، تلاش برای مورد ستایش قرار گرفتن به خاطر آنچه که انجام نداده، اطلاع یافتن بر خانه‌ ی مردم بدون اجازه‌ ی آنان نهی می کند. از اسراف و زیاده روی، قسم خوردن برای انجام کار گناه، تجسس – جاسوسی – و سوء ظن نسبت به مردان و زنان نیکوکار، حسد ورزی و کینه ‌توزی، پشت کردن به یکدیگر، زیاده‌ روی در باطل، تکبر و فخرفروشی، خودپسندی، شادی از روی خودنمایی، پس گرفتن صدقه حتی با خرید آن، ندادن پاداش کارگری که کارش را به اتمام رسانده، بی عدالتی در بخشش به فرزندان، وصیت همه‌ ی اموال و فقیر گذاشتن وارثان که اگر چنین کند به وصیتش عمل نمی ‌شود مگر در یک سوم اموال او، آزار رساندن به همسایه، زیان زدن به فرزندان در وصیت، قطع رابطه با مسلمان بیش از سه روز بدون عذر شرعی باز می دارد. وصیت کردن جداگانه برای وارثان نهی می کند، زیرا الله نصیب وارثان را خودش تعیین نموده است. از پرتاب سنگریزه به سوی یکدیگر منع می کند، زیرا امکان آسیب زدن به دیگران را در پی دارد. از اشاره کردن به سوی مسلمان با اسلحه [سرد و گرم] نهی کرده است. از دادن شمشیر برهنه به دست دیگران منع می کند، زیرا ترس آسیب رساندن به طرف مقابل را دارد. از رد شدن از میان دو نفر مگر با اجازه‌ ی آنان، رد کردن هدیه مگر آنکه مشکل شرعی داشته باشد، دادن اموال به سفیهان و کم خردان، نهی مردان و زنان از تمنای فضیلتی که الله به هریک از آن‌ ها داده: (ونهي الناس أن يتمنى ما فضل الله بعضهم على بعض من الرجال والنساء)، باطل کردن صدقات با منت نهادن و آزار رساندن، کتمان شهادت، خالی کردن خشم خود بر سر یتیمان و گدایان نهی می کند. از مداوا با دوای خبیث باز می دارد، زیرا الله شفای امت را در چیز حرام قرار نداده است. از کشتن زنان و کودکان در جنگ ‌ها، فخر فروختن بر دیگران، زیر پا نهادن وعده ‌ها، خیانت در امانت، درخواست از دیگران بدون نیاز، ترساندن مسلمانان یا برداشتن وسایل آنان از روی مزاح یا به صورت جدی، پس گردن هدیه مگر پدر که می‌ تواند هدیه ‌ای را که به فرزند خود داده پس بگیرد، طبابت کردن بدون داشتن مهارت در این زمینه، کشتن مورچه و زنبور و شانه بسر، نگاه کردن مردان به عورت مردان و زنان به عورت زنان، نشستن بین دو نفر مگر با اجازه‌ ی آن ‌ها نهی می کند. از سلام کردن فقط به آشنایان باز می دارد بلکه شایسته است به همه ی کسانی که می ‌شناسد یا نمی‌ شناسد سلام کند. از قرار دادن قسم میان خود و عمل نیک منع می کند، زیرا اگر قسم خورد کاری را انجام بدهد یا ندهد باید آن کاری را که بهتر است انجام دهد و کفاره‌ ی قسمش را بدهد. از قضاوت میان دو شخص در هنگام عصبانیت یا رأی دادن به نفع یکی از دو طرف بدون شنیدن سخنان طرف دیگر، رد شدن از وسط بازار در حالی که چیزی با خود داشته باشد که باعث آزار دیگران شود، مانند: ادوات بُرَنده، بلند کردن کسی از جایش تا تا خودرش در آنجا بنشیند، بلند شدن از نزد کسی مگر با اجازه ‌ی او نهی می کند.

و اوامر و نواهی دیگری که هدف از آن، سعادت و خوشبختی انسان‌ هاست.

آیا دینی مانند این دین سراغ دارید؟ باز این سؤال را از خودت بپرس و باز به پاسخ آن فکر کن، آیا حیف نیست از پیروان چنین دینی نباشی؟

الله متعال در قرآن عظیم می‌ فرماید: {هرکس جز اسلام دین دیگری را برگزیند از وی پذیرفته نمی‌ شود و او در آخرت از زیانکاران خواهد بود}[2].

در پایان برای همه‌ ی کسانی که این مقاله را می‌ خوانند از الله متعال توفیق پیمودن راه درست و پیروی از حق را خواهانم و از او می طلبم که من و شما را از هر شر و بدی حفظ نماید.

برگرفته از:  https://islamqa.info

ام احمد