شماره مقاله :

منظور از توحید الوهیت این است که‌ تنها برای خداوند عبادت شود،  چون تنها او شایسته و سزاوار عبادت است و هیچ شریک و انبازی ندارد و اخلاص در عبادت تنها سزاوار پروردگار است و هیچ عبادتی برای هیچ کس غیر از خداوند جائز نیست و وقوع آن موجب شرک است.([1])

این،  همان توحیدی است که پیامبران به آن دعوت کرده‌اند چون همه‌ی ملت‌های گذشته‌ توحید ربویبت را قبول داشتند و در خصوص آن شکی نداشتند،  همانطور که خداوند از پیامبران گذشته مانند نوح،  هود،  صالح و شعیب خبر داده که خطاب به اقوامشان می‌گفتند:

« اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَهٍ» [الأعراف،  آيات: 59،  65،  73،  85]

(جز خدا معبودي نيست. پس تنها خدا را بپرستيد).

خداوند در آیه‌ 36 سوره نحل بیان می‌کند که رسالت همه انبیاء همین بوده است

« وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اُعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ» النحل: ٣٦

(ما به ميان هر ملّتي پيغمبري را فرستاده‌ايم (و محتواي دعوت همه پيغمبران اين بوده است) كه خدا را بپرستيد و از طاغوت (شيطان،  بتان،  ستمگران،  و غيره) دوري كنيد).

و می‌فرماید: « وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِي إِلَيْهِ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ» الأنبياء: ٢٥

(ما پيش از تو هيچ پيغمبري را نفرستاده‌ايم،  مگر اين كه به او وحي كرده‌ايم كه: معبودي جز من نيست،  پس فقط مرا پرستش كنيد).

در آیه‌ 48 سوره نساء بیان می‌کند که اساس نجات و قبول عبادات همین است:

« إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرَى إِثْمًا عَظِيمًا» النساء: ٤٨

(بيگمان خداوند (هرگز) شرك به خود را نمي‌بخشد،  ولي گناهان جز آن را از هركس كه خود بخواهد مي‌بخشد. و هر كه براي خدا شريكي قائل گردد،  گناه بزرگي را مرتكب شده است).

آیا شیعه بر این اصل اصیل و رکن متین محافظت کرده‌اند،  یا این‌که‌ اعتقاد آنان به ائمه بر توحید خداوندU تأثیر گذاشته است؟ این موضوعی است که در توضیحات ذیل می‌خواهیم بدان بپردازم و آن‌را به هفت بحث تقسیم می‌نمایم.

اول: این‌که‌ آن‌ها معتقد هستند آیات وارد شده‌ در مورد اصلی از اصول دین که‌ موجب گمراهی بیشتر انسان‌ها نیز همین مورد می‌باشد یعنی توحید ربوبیت،  معتقد هستند که‌ هدف از آن اثبات ولایت برای علی و ائمه‌ و قرار ندادن شریک برای آنان در امر ولایت می‌باشد.

دوم: معتقد هستند که‌ اصل و اساس برای قبول شدن عبادات،  ایمان به امامت اثنی عشریه و ولایت آن‌ها می‌باشد نه‌ توحید و یگانه‌ قرار دادن خداوند.

سوم: معتقد هستند که ائمه‌ رابط بین خدا و انسان هستند تا این‌که‌ در نهایت ائمه‌ را به جای خدا نشاندند و با رغبت و رهبت برای آن‌ها عبادت نمودند.

چهارم: معتقدند ائمه‌ حق تشریع و قانون‌گذاری دارند.

پنچم: معتقدند که خاک قبر حسین برای هر دردی دوا است و برای هر ترسی امان.

ششم: دعا کردن با رمز و طلسم جهت دفع بلایا و رفع دردها و استعانت از فرد مجهول برای هدایت.

هفتم: انجام دادن استخاره طوری که‌ مشابه‌ رقاع دوران جاهلیت است[2].

سایت مهتدین

Mohtadeen.Com

------------------------------------------------------------

([1])ـ شرح الطحاویه،  ص16،  لوامع الانوار،  ج1،  ص29،  تیسیر العزیز الحمید،  ص36.

[2] ممکن است چهار مسأله اخیر در داخل توحید ربوبیت قرار گیرند و بدون شک توحید الوهیت مقتضی توحید ربوبیت است و بر عکس توحید ربوبیت نیز مقتضی توحید الوهیت است