|
آنچه پرده از توطئه و دسیسه‌ی آنان علیه امت اسلامی برمی‌دارد و نقشه‌ی آنان را برملا می‌سازد که می‌خواهند امت اسلامی را از خانه‌ی خدا دور سازند و در راستای برپایی فساد در میان جامعه‌ی مسلمان و ایجاد اختلاف قدم فرسایی کنند و باعث عدم ملاقات مسلمانان در آن کنگره‌ی سالیانه باشد این است که این روایات زیارت قبر حسین را در روز عرفه به فضل و بزرگی خاصی توصیف می‌کنند.
یکی از این روایات می‌گوید: هر کس در روز غیر عید، قبر حسین را زیارت کند در حالی که حق او را بشناسد از بیست حج مقبول بهتر است... و اگر در روز عید آن‌را زیارت کند مانند این است که صد بار به حج و صد بار به عمره رفته باشد... و هر کس در روز عرفه آن‌را زیارت کند و حق آن‌را بشناسد خداوند هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد را در دفتر اعمالش ثبت می‌کند...([1])
حتی بعضی از روایات آن‌ها به این هدف اشاره می‌کنند، امام جعفر می‌گوید:" اگر فضل و بزرگی زیارت قبر حسین را برای شما توضیح بدهم حج خانه خدا را رها می‌کنید و هیچ کدام از شما حج نمی‌کردید، وای به حال شما مگر نمی‌دانید خداوند قبل از این‌که چنین مقامی را به کعبه عطا کند، کربلا را به عنوان حرمی امن و مبارک قرار داده بود...([2])
مشاهده می‌کنید که با گوشه چشمی خفیفی اشاره می‌کند که زیارت کربلا از حج خانه خدا بهتر است. یا در جای دیگری می‌گوید:" خداوند قبل از زائران کعبه به زائران قبر حسین نگاه می‌کند، راوی می‌‌پرسد: این چگونه ممکن است؟ ابو عبدالله می‌گوید: چون در میان زائران کعبه اولاد زنا وجود دارد، ولی در میان زائران قبر حسین اولاد زنا وجود ندارد.([3])
اولاد زنا نزد آن‌ها به مسلمانان غیر شیعی گفته می‌شود.([4])
این روایات به حدی در شیعه تأثیر گذاشته‌اند حتی یکی از ناقلان این اسطوره گفته: ای کاش من حج نمی‌کردم و به زیارت قبر حسین می‌رفتم.([5])
روایت دیگری می‌گوید: اگر کسی خواست به حج یا به عمره برود و کار بی‌ارزشی او را از رفتن منع کرد به زیارت حسین بیاید ثواب حج و حتی بهتر از آن را هم به دست می‌آورد، راوی می‌گوید: معادل چند حج و چند عمره؟ گفت: حساب نمی‌شوند گفتم: صد تا؟ گفت: چه کسی آن‌را حساب کرده؟ گفتم: هزار تا؟ گفت: از این هم بیشتر، سپس گفت: هرگز نمی‌توانید نعمت‌های خدا را بشمارید.([6])
می‌بینیم ابتدای نص به افضلیت حج اشاره می‌کند، و این‌که اگر مانعی ایجاد شد زیارت قبر حسین بدیل حج است اما قسمت نهایی روایت خلاف آن‌را تأیید می‌کند.
شیخ کاشانی در تعلیقی بر این روایت می‌گوید: این مقدار برای کسی که خداوندU او را به عنوان امام مؤمنین قرار داده و زمین و آسمان را به خاطر او درست کرده و او را به عنوان صراط، راه، چشم و دلیل خود معرفی نموده و در ورودی و ریسمان اتصال میان خدا و انبیاء و اولیاء باشد، زیاد نیست، اضافه بر آن باید گفت که قبر ائمه مکانی است برای انفاق مال، دلبستن به امید و آرزوها، دوری از خاک و میهن، تحمل سختی، تجدید عهد و پیمان و دیدن شعایر و برانگیختن احساسات.([7])
به این غلو و افراط فکر کن به گونه‌ای که حسین را ریسمان اتصال میان خدا و پیامبران و اولیاء قرار می‌دهند و به این بسنده نمی‌کند و ائمه را به عنوان چشم و باب خدا معرفی می‌کند!! نگاه کن چه توجیهی برای فضل زیارت قبر حسین ذکر می‌کند که همگی شرک و بت‌پرستی هستند مانند انفاق مال برای آن و طلب شفاعت و امید و آرزو و سایر انواع شرکی که ذکر کرد، با این وجود آن‌را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین عبادات محسوب می‌نماید!!!
سایت مهتدین
Mohtadeen.Com
----------------------------------------------------
([1])ـ الكلىنى/ فروع الكافى، 1/324، ابن بابوىه/ من لا ىحضره الفقىه، 1/182، الطّوسى/ التّهذىب، 2/16، ابن قولوىه/ كامل الزّىارات، ص169، ابن بابوىه/ ثواب الأعمال، ص50، الحرّ العاملى/ وسائل الشّىعة، 10/359.
([2])ـ بحار الانوار، ج101، ص33، کامل الزیارات، ص266.
([3])ـ فیض کاشانی/الوافی، ج2، ص222.
([4])ـ در کافی از ابو جعفر روایت شده که گفته: سوگند به خدا به جز پیروان ما، همه‌ی مردم ولد زنا هستند.(الروضه من کافی/کلینی، ص135، بحار الانوار، ج24، ص311.)
یا روایت دیگر از ابی یحیی از جعفر بن محمد می‌گوید: هر بچه‌ای به دنیا بیاید یکی از شیاطین بر سرش حاضر می‌شود اگر بچه در آینده از پیروان ما باشد خداوند او را در مقابل شیطان نگه‌داری می‌کند و اگر بچه از پیروان ما نباشد اگر پسر باشد شیطان انگشتش را در دبرش قرار می‌دهد و در نتیجه زشت و بد اخلاق می‌شود و اگر دختر باشد انگشتش را در فرجش قرار می‌دهد و در آینده زنا کار می‌شود(تفسیر عیاشی، ج2، ص218، البرهان، ج2؛ ص139.) مجلسی بابی تحت عنوان «"هر انسانی با اسم پدرش صدا زده می‌شود مگر شیعه"» و در آن دوازده حدیث را ذکر کرده است..بحار الانوار، ج7، ص237، نور الثقلین، ج2، ص513.
([5])ـ وسائل الشیعه، ج10، ص321، فروع کافی، ص335، ثواب اعمال، ص35.
([6])ـ وافی، ج 8، ص223.
([7])ـ الوافی، ج8، ص224.
|
